"Phantom band : want "είναι έξω στο UK σήμερα και αύριο στις ΗΠΑ, και για να γιορτάσει το γκρουπ θα παίξει ένα instore στο Fopp της Γλασκώβης στην οδό ένωσης απόψε. Οι οδηγίες σας: φθάστε εκεί τόσο σύντομα μετά από 5pm όπως πιθανά. Εγκαταλείψτε την εργασία πρόωρα!
Μου αρέσει πολύ η Σκωτία. Και οι Σκωτσέζοι, γιατί δεν ντρέπονται να μιλάνε για τα τραύματά τους και τη μιζέρια τους (όταν την έχουν φυσικά). Κατά πως ψυχολογώ αυτό το εξαμελές από τη Γλασκώβη μάλιστα, δεν ντρέπονται να χρησιμοποιούν παλιά, πασίγνωστα υλικά. Ίσως γιατί το κάνουν με επιτυχημένο τρόπο. Στη συνταγή τους αρκετά ντεμοντέ αλλά δοκιμασμένα υλικά. Kraut, swamp rock,λίγο dark λίγο post μια πρέζα ροκιές, επτάλεπτα κομμάτια μπατάρουν από το ποπ στο επικό και τα παρόμοια. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι παίζουν…Proto- Robofolk. Επιπλέον, ενώ ξέρουμε τη φάτσα τους, κυκλοφορούν και με κουκούλες. Σου λέει, μην κοιτάς πώς είμαι, να ακούς τι παίζω. Σωστά! Αλλά είναι ανάγκη παλικάρι μου να βάλεις και πανοπλία; Και δεν σκας όταν παίζεις με το πρόσωπο αλά Γουαντάναμο; Μυστήρια η ψυχή του καλλιτέχνη. Μ’ αρέσουν πάντως.Ντεμπούτο άλμπουμ “Checkmate Savage”
Και ευτυχώς που δεν διάλεξαν για όνομά τους ούτε το Robert Redford, ούτε το Les Crazee Boys. Για φαντάσου να τους έλεγαν Tower of Girls. Τί σακούλα να βάλεις στο πρόσωπο;
http://rocksdemilo.wordpress.com/2009/04/12/the-phantom-band/
Τα ξελαμπικαρίσματα είχαν αρχίσει χρόνια πριν όταν μέσα σε στούντιο και σε πρόβες έπαιζαν ότι τους κατέβαινε στο κεφάλι. Τα έξι γλασκωβέζικα φαντάσματα ξεκινούσαν να σολάρουν τζαμάροντας την τέκνο με κιθάρες, όλα τα είδη της ποπ και ροκ, όλα τα παρακλάδια του μέταλ, όλα τα soundtrack από ταινίες τρόμου, παρωδώντας παράλληλα όλες τις μπάντες που σιχαίνονταν.
Στις συναυλίες τους ανακοίνωναν πως θα παίξουν με το όνομα στην αφίσα να λέει κάποιες φορές Wooden Trees και κάποιες άλλες Robert Redford και Robert Louis Stevenson. Κανείς δεν τους έβλεπε στα live, άλλοτε έπαιζαν με σακούλες στα κεφάλια κι άλλοτε τεράστιοι ψεύτικοι λύκοι φύσαγαν εφέ καπνών μπροστά τους καθ’ όλη τη διάρκεια ώστε κανείς απ’ το κοινό να μην μπορεί να τους διακρίνει. Μοίραζαν ντέμο κασέτες και cdr εμπορίου με τραγούδια τους και πάντοτε με διαφορετικό όνομα. Ιστορίες χαβαλέ και μυστηρίου που αν ψάξεις κάτω απ’ το τραπέζι της μουσικής παιδικής χαράς θα βρείς αρκετές παρόμοιες. Όταν τελείωσαν τα αστεία όμως τα έξι ινκόγκνιτο αγόρια απ’ την Σκωτία αποφάσισαν να «σοβαρευτούν» και να στρώσουν τον κώλο τους κάτω για ένα ντεμπούτο δισκογραφικό έργο με τίτλο, Checkmate Savage!
Με παραγωγό τον άλλοτε ντράμερ των Delgados, Paul Savage και μέσα στα στούντιο της chemical underground, οι Phantom Band ξετίναξαν από πάνω τους όλα αυτά τα χρόνια μουσικής τριβής μεταξύ τους κι έφτιαξαν ένα άλμπουμ που σπας το κεφάλι σου να αποκωδικοποιήσεις τις επιρροές του. Μια ματιά στο διαδίκτυο θα σου αποδείξει πως ο κατάλογος των συγκροτημάτων με τους οποίους τους μοιάζουν είναι ατελείωτος κι αλλοπρόσαλλος. Η αλήθεια είναι πως τα εννέα τραγούδια που κινούνται για το «Άγριο Ματ» δεν νοιάζονται καθόλου για μια εύκολη παρτίδα με το αυτί του ακροατή. Κι αν το single, The Howling ξεκινά με μια Echo and the Bunnymen πιασάρικη διάθεση το ακριβώς επόμενο Burial Sounds (όνομα και πράγμα) έχει βάση υποβλητικά τύμπανα, βαθιά φωνητικά του τραγουδιστή Rick Anthony, κι ένα μπάσο λιτανεία του Gerry Hart που σαν σε διονυσιακή τελετή τα βολεύουν με backing vocals αλυχτήματα. Στο Folk Song Oblivion έχουμε δυο τραγούδια μέσα σ’ ένα, οι Go Betweens συναντούν μια dark wave band για να γίνουν και πάλι λίγο αργότερα κιθαριστική ποπ για να ξαναγίνουν dark wave και ο δίσκος να συνεχιστεί με το ορχηστρικό Crocodile που η μύτη μου λέει πως θα κλείνουν και τα live τους έτσι, πριν το πρώτο encore, μιας και προσφέρεται για ξεχείλωμα και κιθαριστικά όργια. Το Halfhound θα μπορούσε κάλλιστα να σταμπαριστεί από μια παλιομοδίτικη hard rock ύφεση αν δεν είχε τρία απανωτά γυρίσματα στον χρόνο του που το απαγκιστρώνουν κάνοντάς το μια υπέροχη σύνθεση που λες και ξεβγάλθηκε από τα ‘70s. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο ακόλουθο Left Hand Wave όπου αντίθετα με τον προκάτοχό του μεταπηδά δυο δεκαετίες μετά και σ’ ένα σταδιακό ανέβασμα της μουσικής του πλοκής μαζί με τον επίμονο στίχο: «all my loving heart underneath the rockslide stones…». Συνήθως τα τραγούδια νησιά είναι εκείνα που πάντα έρχονται να ηρεμήσουν τα πάντα σ’ ένα album. Έτσι το Island, που φέρνει στο μυαλό τους Palace Music και ειδικά τον αξιότιμο κύριο Will Oldham, παίζει ακριβώς τον ρόλο του συμφιλιωτή ανάμεσα στις χρόνιες μουσικές επιρροές και στις σταθερές αξίες. Ένα όμορφο slowcore τραγούδι είναι πάντα ένα όμορφο slowcore τραγούδι. Ένα βήμα πριν το τέλος έρχεται το αγαπημένο τραγούδι του Checkmate Savage. Το Throwing Bones είναι από εκείνα τα τραγούδια κιθαριστικά μηχανάκια που τρέχουν σ’ έναν γνώριμο δρόμο που πέρασαν τα 80’s και 90’s ηλιοτρόπια δεξιά κι αριστερά μας μέσα από μια μουσική που μας χάρισαν κάποτε προαναφερθέντα συγκροτήματα κολλήματα της Μπάντας Φάντασμα. Ο δίσκος κλείνει με το αποχαιρετιστήριο The Whole Is On My Side σ’ ένα σταθερό rewind back down tempo της βασικής φόρμουλας του Checkmate Savage δίχως μουσικές επιδείξεις αλλά μιας αξιοκέραστης αυλαίας που περιμένει την επόμενη παράσταση.
Και τώρα η σούμα!
Κάθεσαι μ’ έναν φίλο. Ξέρεις από αυτούς που όταν η κουβέντα πάει στη μουσική ως συνήθως. Σε ρωτάει: «Άκουσες τίποτα καλό τελευταία;». Απαντάς: «The Phantom Band, φοβεροί!». Ρωτάει: «Και τι παίζουν;». Απαντάς κομπιάζοντας: «Τι να σου πω τώρα, κάτι ανάμεσα σε Echo and the Bunnymen, Go Betweens, αλλά με κιθαριές και λίγο σκοτάδι, αλλά μην φανταστείς μαυρίλα…είναι κάτι σαν…πολύ ωραίο ρε παιδάκι μου γεμάτο πράγμα…δεν είναι κάτι που θα σε τρελάνει αλλά εγώ έχω φάει κόλλημα…είναι από εκείνα που αν δεν τ’ ακούσεις εσύ ο ίδιος δεν θα σου πω εγώ…τι να πω, μπορεί και να μην σου αρέσει…». Και κάπου εκεί φίλτατε μουσικόφιλε που διαβάζεις τούτο το post και δεν έχεις καταλάβει χριστό έρχεται η ώρα που πρέπει να ακούσεις τους Phantom Band διότι κι εγώ το ίδιο έπαθα όταν διάβασα κάμποσες κριτικές και άκρη δεν έβγαζα με τις επιρροές. Θα βάλεις κι εσύ μια μπάντα που σου μοιάζουν αλλά άκρη στην περιγραφή στο τέλος δεν θα βγάλεις για το καλύτερο ντεμπούτο album της χρονιάς…μέχρι στιγμής!
Κείμενο: Αrturo Bandini
http://www.tranzistor.gr
Ντεμπούτο για τους Σκωτσέζους, από την Γλασκόβη. Ένας παράξενος δίσκος που μπλέκει πολλές όμορφες μουσικές. Ακούγεται παρά πολύ ευχάριστα. Είναι πάρα πολύ χαρούμενο. Έχει αυτό το βόρειο-βρετανικό στυλ και το σκοτεινό ύφος στην μουσική μεν, αλλά είναι πάρα πολύ προοδευτικό και πειραματικό. Παίζουν διάφορα εφε και νεοτεχνολογικα μουσικά ευρήματα τα οποία παντρεύονται αρμονικά με ήχους και όργανα παραδοσιακά και λίγο φολκοριστικα. Είναι ένας παράξενος συνδυασμός, αλλά είναι και αυτό που το κάνει πάρα πολύ όμορφο και ιδιαίτερα πρωτότυπο. Δεν περίμενα ο πρώτος δίσκος που θ’ ακούσω την νέα χρονιά να μου φανεί τόσο μα τόσο φρέσκος. Σαν να δέσανε το rock n roll με ψυχεδελικές μουσικές και dark ατμόσφαιρες. Θορυβώδες, ρυθμικό, πειραματικό, σκοτεινό, μελωδικό, μοντέρνο, παραδοσιακό και διάφορα άλλα που θα τα διαπιστώσετε από το πρώτο άκουσμα. Είναι η πιο παλιομοδίτικη μοντέρνα κυκλοφορία που άκουσα εδώ και χρόνια. Οξύμωρο. Όμως παρα πολύ ομορφο, α και με πολύ ενδιαφέροντα φωνητικά.
http://noiz.wordpress.com/2009/01/03/the-phantom-band-checkmate-savage-2009
Read more: http://blogs.myspace.com/index.cfm?fuseaction=blog.view&friendId=471742073&blogId=486805849#ixzz12jr2uGQb
Και ευτυχώς που δεν διάλεξαν για όνομά τους ούτε το Robert Redford, ούτε το Les Crazee Boys. Για φαντάσου να τους έλεγαν Tower of Girls. Τί σακούλα να βάλεις στο πρόσωπο;
http://rocksdemilo.wordpress.com/2009/04/12/the-phantom-band/
Τα ξελαμπικαρίσματα είχαν αρχίσει χρόνια πριν όταν μέσα σε στούντιο και σε πρόβες έπαιζαν ότι τους κατέβαινε στο κεφάλι. Τα έξι γλασκωβέζικα φαντάσματα ξεκινούσαν να σολάρουν τζαμάροντας την τέκνο με κιθάρες, όλα τα είδη της ποπ και ροκ, όλα τα παρακλάδια του μέταλ, όλα τα soundtrack από ταινίες τρόμου, παρωδώντας παράλληλα όλες τις μπάντες που σιχαίνονταν.
Στις συναυλίες τους ανακοίνωναν πως θα παίξουν με το όνομα στην αφίσα να λέει κάποιες φορές Wooden Trees και κάποιες άλλες Robert Redford και Robert Louis Stevenson. Κανείς δεν τους έβλεπε στα live, άλλοτε έπαιζαν με σακούλες στα κεφάλια κι άλλοτε τεράστιοι ψεύτικοι λύκοι φύσαγαν εφέ καπνών μπροστά τους καθ’ όλη τη διάρκεια ώστε κανείς απ’ το κοινό να μην μπορεί να τους διακρίνει. Μοίραζαν ντέμο κασέτες και cdr εμπορίου με τραγούδια τους και πάντοτε με διαφορετικό όνομα. Ιστορίες χαβαλέ και μυστηρίου που αν ψάξεις κάτω απ’ το τραπέζι της μουσικής παιδικής χαράς θα βρείς αρκετές παρόμοιες. Όταν τελείωσαν τα αστεία όμως τα έξι ινκόγκνιτο αγόρια απ’ την Σκωτία αποφάσισαν να «σοβαρευτούν» και να στρώσουν τον κώλο τους κάτω για ένα ντεμπούτο δισκογραφικό έργο με τίτλο, Checkmate Savage!
Με παραγωγό τον άλλοτε ντράμερ των Delgados, Paul Savage και μέσα στα στούντιο της chemical underground, οι Phantom Band ξετίναξαν από πάνω τους όλα αυτά τα χρόνια μουσικής τριβής μεταξύ τους κι έφτιαξαν ένα άλμπουμ που σπας το κεφάλι σου να αποκωδικοποιήσεις τις επιρροές του. Μια ματιά στο διαδίκτυο θα σου αποδείξει πως ο κατάλογος των συγκροτημάτων με τους οποίους τους μοιάζουν είναι ατελείωτος κι αλλοπρόσαλλος. Η αλήθεια είναι πως τα εννέα τραγούδια που κινούνται για το «Άγριο Ματ» δεν νοιάζονται καθόλου για μια εύκολη παρτίδα με το αυτί του ακροατή. Κι αν το single, The Howling ξεκινά με μια Echo and the Bunnymen πιασάρικη διάθεση το ακριβώς επόμενο Burial Sounds (όνομα και πράγμα) έχει βάση υποβλητικά τύμπανα, βαθιά φωνητικά του τραγουδιστή Rick Anthony, κι ένα μπάσο λιτανεία του Gerry Hart που σαν σε διονυσιακή τελετή τα βολεύουν με backing vocals αλυχτήματα. Στο Folk Song Oblivion έχουμε δυο τραγούδια μέσα σ’ ένα, οι Go Betweens συναντούν μια dark wave band για να γίνουν και πάλι λίγο αργότερα κιθαριστική ποπ για να ξαναγίνουν dark wave και ο δίσκος να συνεχιστεί με το ορχηστρικό Crocodile που η μύτη μου λέει πως θα κλείνουν και τα live τους έτσι, πριν το πρώτο encore, μιας και προσφέρεται για ξεχείλωμα και κιθαριστικά όργια. Το Halfhound θα μπορούσε κάλλιστα να σταμπαριστεί από μια παλιομοδίτικη hard rock ύφεση αν δεν είχε τρία απανωτά γυρίσματα στον χρόνο του που το απαγκιστρώνουν κάνοντάς το μια υπέροχη σύνθεση που λες και ξεβγάλθηκε από τα ‘70s. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο ακόλουθο Left Hand Wave όπου αντίθετα με τον προκάτοχό του μεταπηδά δυο δεκαετίες μετά και σ’ ένα σταδιακό ανέβασμα της μουσικής του πλοκής μαζί με τον επίμονο στίχο: «all my loving heart underneath the rockslide stones…». Συνήθως τα τραγούδια νησιά είναι εκείνα που πάντα έρχονται να ηρεμήσουν τα πάντα σ’ ένα album. Έτσι το Island, που φέρνει στο μυαλό τους Palace Music και ειδικά τον αξιότιμο κύριο Will Oldham, παίζει ακριβώς τον ρόλο του συμφιλιωτή ανάμεσα στις χρόνιες μουσικές επιρροές και στις σταθερές αξίες. Ένα όμορφο slowcore τραγούδι είναι πάντα ένα όμορφο slowcore τραγούδι. Ένα βήμα πριν το τέλος έρχεται το αγαπημένο τραγούδι του Checkmate Savage. Το Throwing Bones είναι από εκείνα τα τραγούδια κιθαριστικά μηχανάκια που τρέχουν σ’ έναν γνώριμο δρόμο που πέρασαν τα 80’s και 90’s ηλιοτρόπια δεξιά κι αριστερά μας μέσα από μια μουσική που μας χάρισαν κάποτε προαναφερθέντα συγκροτήματα κολλήματα της Μπάντας Φάντασμα. Ο δίσκος κλείνει με το αποχαιρετιστήριο The Whole Is On My Side σ’ ένα σταθερό rewind back down tempo της βασικής φόρμουλας του Checkmate Savage δίχως μουσικές επιδείξεις αλλά μιας αξιοκέραστης αυλαίας που περιμένει την επόμενη παράσταση.
Και τώρα η σούμα!
Κάθεσαι μ’ έναν φίλο. Ξέρεις από αυτούς που όταν η κουβέντα πάει στη μουσική ως συνήθως. Σε ρωτάει: «Άκουσες τίποτα καλό τελευταία;». Απαντάς: «The Phantom Band, φοβεροί!». Ρωτάει: «Και τι παίζουν;». Απαντάς κομπιάζοντας: «Τι να σου πω τώρα, κάτι ανάμεσα σε Echo and the Bunnymen, Go Betweens, αλλά με κιθαριές και λίγο σκοτάδι, αλλά μην φανταστείς μαυρίλα…είναι κάτι σαν…πολύ ωραίο ρε παιδάκι μου γεμάτο πράγμα…δεν είναι κάτι που θα σε τρελάνει αλλά εγώ έχω φάει κόλλημα…είναι από εκείνα που αν δεν τ’ ακούσεις εσύ ο ίδιος δεν θα σου πω εγώ…τι να πω, μπορεί και να μην σου αρέσει…». Και κάπου εκεί φίλτατε μουσικόφιλε που διαβάζεις τούτο το post και δεν έχεις καταλάβει χριστό έρχεται η ώρα που πρέπει να ακούσεις τους Phantom Band διότι κι εγώ το ίδιο έπαθα όταν διάβασα κάμποσες κριτικές και άκρη δεν έβγαζα με τις επιρροές. Θα βάλεις κι εσύ μια μπάντα που σου μοιάζουν αλλά άκρη στην περιγραφή στο τέλος δεν θα βγάλεις για το καλύτερο ντεμπούτο album της χρονιάς…μέχρι στιγμής!
Κείμενο: Αrturo Bandini
http://www.tranzistor.gr
Ντεμπούτο για τους Σκωτσέζους, από την Γλασκόβη. Ένας παράξενος δίσκος που μπλέκει πολλές όμορφες μουσικές. Ακούγεται παρά πολύ ευχάριστα. Είναι πάρα πολύ χαρούμενο. Έχει αυτό το βόρειο-βρετανικό στυλ και το σκοτεινό ύφος στην μουσική μεν, αλλά είναι πάρα πολύ προοδευτικό και πειραματικό. Παίζουν διάφορα εφε και νεοτεχνολογικα μουσικά ευρήματα τα οποία παντρεύονται αρμονικά με ήχους και όργανα παραδοσιακά και λίγο φολκοριστικα. Είναι ένας παράξενος συνδυασμός, αλλά είναι και αυτό που το κάνει πάρα πολύ όμορφο και ιδιαίτερα πρωτότυπο. Δεν περίμενα ο πρώτος δίσκος που θ’ ακούσω την νέα χρονιά να μου φανεί τόσο μα τόσο φρέσκος. Σαν να δέσανε το rock n roll με ψυχεδελικές μουσικές και dark ατμόσφαιρες. Θορυβώδες, ρυθμικό, πειραματικό, σκοτεινό, μελωδικό, μοντέρνο, παραδοσιακό και διάφορα άλλα που θα τα διαπιστώσετε από το πρώτο άκουσμα. Είναι η πιο παλιομοδίτικη μοντέρνα κυκλοφορία που άκουσα εδώ και χρόνια. Οξύμωρο. Όμως παρα πολύ ομορφο, α και με πολύ ενδιαφέροντα φωνητικά.
http://noiz.wordpress.com/2009/01/03/the-phantom-band-checkmate-savage-2009
Read more: http://blogs.myspace.com/index.cfm?fuseaction=blog.view&friendId=471742073&blogId=486805849#ixzz12jr2uGQb
To want των phantom band είναι έξω στο UK σήμερα και αύριο στις ΗΠΑ, και για να γιορτάσει η μπάντα θα παίζει ένα instore στο Fopp της Γλασκώβης στην οδό union απόψε. Οι οδηγίες σας: φθάστε εκεί σύντομα, μετά από 5pm πιθανώς. Εγκαταλείψτε την εργασία πρόωρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου